Pe caem gipolwg yn unig ar y byd fel lle gorffwys, a fyddem wedi ein cyfareddu gan y stori sanctaidd? Wedi ein hanrhydeddu wrth i fywyd cyfan droi’n ddiwrnod o baratoi. Yna, efallai y down yn gyd-grëwyr y wawr, gan ailddychmygu’n ddwyfol gelfyddyd a harddwch coll y creu. Nid yw bywyd a adewir yn segur am gyfnod, yn fywyd ofer. Rhaid gollwng gafael, gadael i’r tangnefedd naturiol godi eto a, chyfranogi’n dyner braf, wedi ein daearu unwaith eto.
If we had but a glimpse of the world as a resting place would we be caught in the sacred story? Honoured as the whole of life becomes a day of preparation. We might just then become co-creators of the dawn for a divine re-imagining of the lost art and beauty of creation. A life laid fallow, for a time, is not in vain. To let go, to allow the natural restfulness to rise up and with gentle ease, to participate; earthed once again.
Leave a Reply